به چه چیز باید عشق ورزید؟

به چه چیز باید عشق ورزید؟

گروهی از مردم که از عشق خدا بی نصیبند، کسانی هستند که اموال، کسب و کار، فرزند و اقوام و دوستان را در عرض خدا قرار داده اند و در مقابل، مؤمنان و خدامحوران لبریز از عشق پروردگارند و هیچ محبتی را بر محبت خداوند مقدّم نمی دارند.

در عرفان اسلامی، محبت، اساس هستی است. به باور برخی عارفان، حقیقت عشق و نیز عاشق حقیقی و معشوق حقیقی، خداوند است؛ زیرا جز او موجودی نیست و کائنات همگی جلوه های او هستند. بنابراین هم می توان آن را به حضرت حق اسناد داد و هم به خلق.

عشق دو جنبه دارد: از یک سو اشتیاق خداوند (گنج پنهان) است که می خواهد برای موجودات آشکار شود. از سوی دیگر عشق و اشتیاق موجودات به خدا که در واقع عشق خدا به خویشتن خویش است (موجودات، تجلیات گوناگون خداوند هستند)؛ چون خدا هم خالق و مخلوق و هم عاشق و معشوق است.

بالاترین محبت ها، محبت به خداوند است. در انس و الفت با خداوند، چنان لذتی نهفته است که هیچ چیز را یارای برابری با آن نیست. پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله می فرماید: خداوند به موسی بن عمران وحی کرد: مرا دوست بدار و دوستی مرا در دل های دیگران بگستران. موسی عرض کرد: ای خدا! من دوستت دارم، ولی چگونه تو را نزد بندگانت محبوب سازم؟ خدا فرمود: نعمت هایی را که به آنان داده ام، به ایشان یادآوری کن؛ زیرا آنان جز خوبی از من ندیده و به یاد ندارند.

به راستی، وقتی زیبایی و شگفتی خلقت، کشش عجیبی در دل ها ایجاد می کند، شناخت سرچشمه زیبایی، چه شوق و لذتی به همراه خواهد داشت.

البته دلی که جایگاه غیر خدا باشد، نمی تواند به طور کامل در اختیار خداوند باشد. از این رو، امام حسین علیه السلام می فرماید: أَنْتَ الّذی أَزَلْتَ الاغْیارَ عَنْ قُلوبِ احِبّائِک حَتّی لَمْ یحِبّوا سِواک.

خدایا! تویی که میل به دیگران را از دل های دوستانت بیرون کردی تا جز تو را دوست نداشته باشند.

تبیان