نامه‌ای کوتاه از بلندای عرش:

نامه‌ای کوتاه از بلندای عرش:

مولا امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه در ضمن نصیحت‌هایی به عثمان بن حنیف در موضوع ریاضت‌نفس فرمود:

قسم به خداوند! _قَسَمی که فقط ارادۀ حق را از آن استثنا می‌کنم_

آن‌چنان نفس خویش را به ریاضت وادارم که به یک قرص نان، زمانی که برای خوردن یابد شاد شود، و به جای خورش به نمک قناعت کند.

و کاسۀ چشمم را در گریه‌های شب و روز قرار دهم تا چون چشمه‌ای که آبش فرو رفته اشکی در آن نماند...

شیعہ بودنِ خومان را بسنجیم.

«وَ اَیمُ اللهِ یمِیناً أَسْتَثْنِی فِیهَا بِمَشِیئَةِ اللهِ لَأَرُوضَنَّ نَفْسِی رِیاضَةً تَهِشُّ مَعَهَا إِلَی الْقُرْصِ إِذَا قَدَرْتُ عَلَیهِ مَطْعُوماً وَ تَقْنَعُ بِالْمِلْحِ مَأْدُوماً وَ لَأَدَعَنَّ مُقْلَتِی کَعَینِ مَاءٍ نَضَبَ مَعِینُهَا مُسْتَفْرِغَةً دُمُوعَهَا»، نهج البلاغه نامۀ 45.