دعا کُن از ته ِ دل مادرم ... محکم - کم آوردم

دعا کُن از ته ِ دل مادرم ... محکم - کم آوردم

دعایم کُن؛ تو با چشمان ِ پُر شبنم - کم آوردم

حتّی ظاهراً هم خنده دیگر؛ بر لب ِ من نیست

دلم، پوسیده از؛ دنیای ِ درد و غم - کم آوردم

لبریز ِ تشویشـم - از دلهـره؛ پُر شُد وجود ِ من

ببین؛ بیگانه‌ام ... با یک دل ِ خُرّم - کم آوردم

عاجز شُدم، ولی؛ خویشتن را نمی‌کُشم هرگز

با طناب ِ نادانی، یا نوشیدن ِ سم - کم آوردم !

خدا با مادران خوب‌است، بخواه تا که بمیرم

بُریـدم؛ زیـن‌ همه بی‌داد ِ در عالم - کم آوردم

پُرسیده‌ای از من؛ یک‌بـاره بُریدی و کم آوردی؟

نه‌مادرجان، باور کُن؛ که‌من کم‌کم - کم آوردم

تلمبار ِ غم‌و غُصّه شُده قلبم، تدریجاً فرسودم

غُصّه‌هایم‌را نگفتم؛ حتّی با همدم - کم آوردم

چه دنیائی‌ست !؟ یکی از فقر  - عریان است !

یکی هر روز می‌پوشد؛ از ابریشم - کم آوردم !

در دلم سنگ شُد؛ این "درد"ها - لب وا نکردم

شُده دنیا؛ پُر از نـامرد و نـامحرم - کم آوردم

شادمانی و نشاط؛ خیال ِ باطل و وهـم است !

پیوسته شُد اندوه؛ آماده و فراهم - کم آوردم

خرابم ! دگر چیزی نمانده‌ست - از وجود ِ من

ویرانه‌ای شُدم ... مانند ِ شهر ِ بم - کم آوردم !

مادرم؛ این‌همه درد و رنج‌و غم، این‌همه زخم

زخم‌ها پُشت ِ هم، زخم ِ بی‌مرهم - کم آوردم

«سعدی» فرمود؛ "بنی‌آدم اعضای ِ یکدیگرند"

نبـوده‌انـد امّا؛ هیچ‌گاه عضو ِ هم - کم آوردم

یقیناً ... در چُنین دنیای ِ پُر زور و زر و تزویر

هر انسانی؛ پُشتـَش، می‌شود خم - کم آوردم

آن کسی آزاده ماند ... دور نگشت؛ از آدمـیّت

قامتش تامی‌شود باشد اگر رستم - کم آوردم

دعا کُن؛ تا نبینم ظلم ِ ظالم - ناله‌یِ مظلوم را

دعـایـَت می‌پـذیـرد؛ خالق ِ اعظم - کم آوردم

در این آشفته‌بازار ِ جنایت‌ها - نمی‌گوید یکی:

آدمـیم ما، ای ظالم - نه که شلغم !! کم آوردم

حقّ ِ زنان - زیر ِ پا له شُد !! خجالت می‌کشم:

از حضرت ِ زهرا(س)و مریم(س) - کم آوردم

قسمت ِ ما؛ بهشت نبود، به جهنّم باکی نیست

بدتر از دوزخِ دنیاست، مگر جهنّم؟ کم آوردم

دعایم کُن ... شما پیش ِ خداوند - آبـرو داری

دعا کُن ... تا بیشتر دنیا نکرده رَم - کم آوردم

تا که جان ِ بنده‌ی ِ عاصیش بستاند، بدم آمد:

ز ِ دنیائی، که تاریک است و مبهم - کم آوردم

حسن_جهانچی

نیمه‌ی دوّم تیرماه - ۱۳۹۹

︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻

HasanJahanchi

︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼