ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
#فضائل #محبت #امام_حسین #پیامبر
محبت امام حسین = محبت پیامبر
جنگ با امام حسین = جنگ با پیامبر
در روایتی معتبر از کتاب اهل تسنن نقل شده است که « یعلی بن مرة» می گوید:
«همراه رسول خدا به مهمانی می رفتیم که در مسیرمان حسین (علیهالسّلام) همراه کودکان در میان راه بازی میکرد. رسول خدا از اصحاب جدا شد و دست خود را گشود؛ که حسین را در آغوش بگیرد. اما این کودک (امام حسین) از این طرف به آن طرف فرار میکرد و رسول خدا او را به خنده میآورد. تا این که حضرت او را گرفت، یک دستش را زیر چانه و دست دیگر را بر روی سرش قرار داد. سپس او را بغل کرد، پس از آن فرمود: حسین از من است و من از حسینم، خداوند دوست بدارد کسی را که حسین را دوست بدارد. حسین نوهای از نوادگان است».
(الأدب المفرد، ص۱۲۹)
تصحیح روایت مذکور توسط علمای اهل تسنن و وهابی را در پست بعدی مشاهده فرمایید.
«قاضی بیضاوی» از بزرگان اهل تسن در شرح این حدیث می نویسد:
«گویا رسول خدا با نور وحی می دانسته است که میان حسین و امت چه حادثه ای واقع می شود؛ از این جهت مخصوصا حسین را در این روایت ذکر کرده است. و پیامبر اکرم یادآور شده اند که ایشان و حسین در جهت های محبت، حرمت تعرض و جنگ با او یکی است و این مطلب را با بیان: «أحب الله من أحب حسینا»، تأکید نمود. در نتیجه محبت به حسین محبت رسول خدا و محبت رسول، محبت خداوند است».
(تحفة الأبرار، ص۵۶۱)
مشکات هدایت