هر آدمی در وجودش یک مادربزرگ دارد که به وقتِ دلتنگی می‌تواند به کمکش بیاید.

هر آدمی در وجودش یک مادربزرگ دارد که به وقتِ دلتنگی می‌تواند به کمکش بیاید.

مادربزرگی که سماور را جوش می‌کند، چای دارچین و هِل دم می‌کند

قوری و قندان میبدی اش را می‌آورد؛ با مرغ‌های آبی آوازخوانش.

کنار استکان کمر باریک و نعلبکی گل گلی، پولکی اصفهان می‌گذارد؛ توی پیاله تاجیکی.

می‌رود نان سنگک می‌گیرد و نخود و لوبیا و سبزی پاک می‌کند و آش رشته بار می‌گذارد.

او بوی نعنا داغ و ‌پیاز داغ را با هیچ عطری عوض نمی‌کند.

از ‌وانتی، سبزی خوردن تازه می‌خرد و پاک می‌کند و تُربچه نقلی و پیازچه‌ها را گلچین می‌کند و از زرشکیِ تُربچه‌ها و سفیدیِ پیازها شادی و شور می‌چیند.

زیتونِ سوغات لاهیجان و گردوهای باغ آهار و پنیر خانگی هم در پیش‌دستی سفالینش می‌گذارد.

و دل می‌دهد به صورتیِ گل کوکبی که پیازش را خودش کاشته و آن برگ‌های سبز و عنابی بوته زرشک که در گلدان شیشه‌ای قدیمی‌اش گذاشته است.

هر آدمی مادربزرگی دارد که به وقتش برایش قصه می‌گوید، مَتَل و حکایت و خاطره تعریف می‌کند؛ شعر و ترانه و لالایی می‌خواند.

من چنین مادربزرگی ندارم.

 مادربزرگ هایم سالهاست که به رحمت خدا رفته‌اند؛ برای همین است که خودم مادربزرگ خودم شده‌ام.

حالا سالهاست که ما، نوه و مادربزرگی هستیم که در یک پیراهن زندگی می‌کنیم.

صفایی دارد مادربزرگانه زیستن.

تو هم بلند شو

مادربزرگ خودت باش!

 عرفان نظرآهاری