بسکه ماندم درغریبی وطن ازیادم رفت بسکه ماندم درقفس بوی گل ازیادم رفت

روزشمار_نیمه_شعبان 9 روز تا میلاد مولای مهربان، امام زمان علیه السلام باقی مانده است...

روزشمار_نیمه_شعبان

9 روز تا میلاد مولای مهربان، امام زمان علیه السلام باقی مانده است...

بشارت به امام زمان علیه السلام در روایات

عنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ بْنِ سَعْدٍ قَالَ:

سمِعْتُ أَبَا مُحَمَّدٍ الْحَسَنَ بْنَ عَلِیٍ‏الْعَسْکَرِیَّ ع یَقُولُ‏ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یُخْرِجْنِی مِنَ الدُّنْیَا حَتَّى أَرَانِی الْخَلَفَ مِنْ بَعْدِی أَشْبَهَ النَّاسِ بِرَسُولِ اللَّهِ ص خَلْقاً وَ خُلْقاً یَحْفَظُهُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى فِی غَیْبَتِهِ ثُمَّ یُظْهِرُهُ فَیَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً کَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً.

احمد بن اسحاق گوید: از امام عسکرى علیه‌السّلام شنیدم که می‌فرمود: سپاس از آن خدایى است که مرا از دنیا نبرد تا آنکه جانشین مرا به من نشان داد، او از نظر آفرینش و اخلاق شبیه‌ترین مردم به رسول خداست. خداى تعالى او را در غیبتش حفظ می‌فرماید سپس او را آشکار می‌کند و او زمین را پر از عدل و داد می‌نماید، همچنان که مملوّ از جور و ستم شده باشد.

کمال الدین و تمام النعمة، ج‏ ۲، ص ۴۰۸

مسجد مقدس جمکران:

هادی لطفی پیربستی شنبه 30 اسفند 1399 ساعت 16:48

0 نظر

معجزه ی نوروز حسین وحدانی

معجزه ی نوروز

حسین وحدانی

خب، هر جور که حساب کنى عوض شدن یک فصل اتفاق مهمى نیست! به حکم چرخش زمین به دور خورشید و طى یک فرایند تکرارى، زمستان مى رود و بهار مى آید. تازه این "زمستان" و "بهار" هم چندان ربطى به معنایى که براىشان درست کرده ایم ندارند. چه بسا زمستان هایى که هنوز به اسفندشان نرسیده هوا گرم شده و درخت ها جوانه زده اند، و چه بسا بهارهایى که بعد از اردیبهشت شان هم برف باریده و شال و کلاه ها را بیرون کشیده است. تعطیلات چندروزه را هم هر وقت دیگر سال مى شود به راه انداخت. چه بسا تعطیلات تابستانى یا مسافرت زمستانى بیشتر هم خوش بگذرد! کار و بار قبل و بعد از لحظه ى تحویل سال هم کمابیش همان است که بود. درآمدها همان، هزینه ها حتى بیشتر! بعد از آمدن بهار، شیرهاى آب باز هم چکه مى کنند، اتومبیل ها در جاده ها خراب مى شوند، غده هاى سرطانى به پیش مى روند و آدم ها در خواب مى میرند.

راستش را اگر بخواهید، هیچ معجزه اى در ساعت و دقیقه و ثانیه ى لحظه ى تحویل سال وجود ندارد!

پس چیست که ما را در آستانه ى این اتفاق معمولى به جنب و جوش مى اندازد و به تکاپو وامى دارد؟!

به گمانم ما - خودمان، نه فصل و تقویم و هوا - دوست داریم که این اتفاق، "اتفاق" باشد.

این جورى بگویم : ما "نیاز" داریم که یک روز و ساعت معمولى را "خاص" قلمداد کنیم و آن را نشانه بگذاریم. مثل تمام "از همین شنبه"ها و "از همین هفته"ها که هیچ معناى خاصى ندارند - چون براى گرفتن یک تصمیم یا شروع یک کار تازه، شنبه با روزهاى دیگر هفته و این هفته با هفته هاى دیگر هیچ فرقى ندارد - اما بهانه ى ما هستند براى تغییر. چون فرزند آدم براى تغییر بهانه مى خواهد، تا بتواند بر سنگینىِ سرب گونِ روزمرگىِ خود غلبه کند. بهانه هایى مثل دیدار یک روز تازه، فصل تازه، آدم تازه، عشق تازه... و این بهانه براى تازه شدن را بهار، بهتر از هر چیزى به دستش مى دهد، انگار.

پس باید خندید و نوشید به سلامتىِ نوروز، بهانه ى هرساله - شاید آخرین بهانه - براى نو شدنِ روزگارمان. که جز این، دیگر امیدى نیست...!

FarhangianNews1

هادی لطفی پیربستی شنبه 30 اسفند 1399 ساعت 16:44

0 نظر