حضرت آدم(ع) و شش مجسمه

روزی حضرت آدم(ع) ناگهان دید سه مجسمه سیاه و بدقیافه در طرف چپ او قرار گرفتند، و سه مجسمه نورانى در طرف راست او.

از مجسمه هاى طرف راست یکى یکى پرسید: شما کیستید؟

مجسمه اول گفت: من "عقل" هستم. دومى گفت: من "حیا" هستم. و سومى گفت: من "رحم" هستم.

آدم(ع) پرسید: جاى شما در کجا است؟

عقل گفت: در سر انسان ها. حیا گفت: در چشم انسان ها. و رحم گفت: در دل انسان ها.

آدم به طرف چپ برگشت و از سه مجسمه سیاه و بد شکل، پرسید شما کیستید؟

اولى گفت: من "تکبّر" هستم. حضرت آدم(ع) گفت: جاى تو کجاست؟ گفت: سر انسانها.

آدم(ع) فرمود: سر که جاى عقل است. تکبّر گفت: اگر من وارد سر شوم، عقل مى رود.

از دومى پرسید: تو کیستى؟ گفت: من "طمع" هستم. آدم فرمود: جاى تو کجاست؟ گفت: در چشم انسانها.

آدم(ع) فرمود: چشم که جاى حیا است. طمع گفت: من اگر در چشم جا گرفتم، حیا مى رود.

از سومى پرسید: تو کیستى؟ گفت: من "حسد" هستم. فرمود جاى تو کجاست؟ گفت: جاى من در دل انسانها است.

آدم(ع) فرمود: دل که جاى رحم است. حسد گفت: اگر من وارد قلب انسان شوم، رحم و مروت از قلب مى رود.

نتیجه می گیریم که:

اگر انسان دریچه هاى وجود خود را به روى گناهان بگشاید، هر گناهى که در وجود او جا کند، به همان مناسبت، فضیلت و اخلاق انسانى از او دور مى گردد.

mohajabehafereshteand

دکتر T

هادی لطفی پیربستی پنج‌شنبه 22 تیر 1396 ساعت 22:41

بسکه ماندم درغریبی وطن ازیادم رفت بسکه ماندم درقفس بوی گل ازیادم رفت