عیب ها را هدیه دادن یا ندیدن عیب ها

عیب ها را هدیه دادن یا ندیدن عیب ها

 مرحوم آقای دولابی می گویند :  گرچه روایت داریم « اَحَبُّ اِخوانی إلَیَّ مَن اَهدی اِلَیَّ عُیُوبی »؛ محبوب ترین برادرانم نزد من کسی است که عیب های مرا به من به عنوان «هدیه» بازگوید. اما در عین حال دوست در دوستش عیب نمی بیند، تا بخواهد به او گوشزد کند. در حدیث داریم :«الْمُومِنُ مِرآةُ الْمُومِنِ»، هر مومنی آیینه خود (مومن دیگر) را پاک می کندتا عکس خود را در او ببیند . یعنی بدی و زشتی و عیبی را از برادر مومن خود نفی می کند. زشت ها زشتی ها را گویند و قشنگ ها غیر از زیبایی چیزی نمی گویند .

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن

منم که دیده نیالودم به بد دیدن.

مصباح الهدی - ص 377.

تغافل  عیب_جویی / گویی

Howzehir