بسکه ماندم درغریبی وطن ازیادم رفت بسکه ماندم درقفس بوی گل ازیادم رفت
بسکه ماندم درغریبی وطن ازیادم رفت بسکه ماندم درقفس بوی گل ازیادم رفت

بسکه ماندم درغریبی وطن ازیادم رفت بسکه ماندم درقفس بوی گل ازیادم رفت

بار اول ڪہ خیرہ شدم تو صورتش ،


http://uupload.ir/files/wwf_%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%88%D9%84.jpg

بار اول ڪہ خیرہ شدم تو صورتش ،

وقتے بود ڪہ انگشتر فیروزہ شو

ڪردم دستش سر سفرہ ے عقد.

نذر ڪردہ بودم قبل ازدواج ،بہ هیچ ڪدوم از خواستگارام نگاہ نڪنم تا خدا خودش یڪے رو واسم پسند ڪنہ...

حالا اون شدہ بود جواب  مناجاتاے من...

مثہ رویاهاے بچگیم بود. با چشایے درشت و مهربون و مشڪے...

هر عیدے ڪہ میشد،میگفت بریم النگویے، انگشترے ،چیزے بگیرم برات.

میگفتم:

"بیشتر از این زمین گیرم نڪن.

چشات بہ قدر ڪافے بال و پرمو بستہ..."

عاشق ڪشے،دیوانہ ڪردن مردم آزارے ،

یڪ جفت چشم مشڪے و اینقدر ڪارایے؟

میخندید و مجنونم میڪرد.

دلش دختر میخواست.

دخترے ڪہ تو سہ سالگے،با شیرین زبونے صداش ڪنہ ،بابا...

یہ روز با یہ جعبہ شیرینے اومد خونہ،

سلام ڪرد و نشست ڪنارم.

دخترش بہ تڪون تڪون افتاد.

مگہ میشہ دختر جواب سلام بابا رو ندہ.

لبخندے ڪنج لباش نشست.

از همون لبخنداے مست ڪنندہ اش.

یه  شیرینے گذاشت دهنم...!

گفتم: "خیرہ ایشالا!"

گفت: "وقتش رسیدہ بہ عهدمون وفا ڪنیم"

اشڪام بود ڪہ بے اختیار میریخت...

"خدایایعنے بہ این زودے فرصتم تموم شد؟"

نمے خواست مرد بودنشو با گریہ ڪم رنگ ڪنہ. ولے نتونست جلو بغضشو بگیرہ...

گفت:"میدونے اگہ مرداے ما اونجا نمے جنگیدن،اون جونورا،بہ یزد و ڪرمان هم رسیدہ بودن وشڪم زنان باردارمونومیدریدن؟!

میدونے عزت تو اینہ ڪہ مردم بیرون از خاڪشون واسہ امنیتشون بجنگن..؟"

گفتم:"میدونم ولے تو این هیاهوے شهر

ڪہ همہ دنبال مارڪ و ملڪ و جواهرن،

ڪسے هست ڪہ قدر این  مهربونیتو بدونہ؟"

باز مست شدم از لبخندش...

گفت:لطف_این_ڪار_تو_همینہ...\"

تو تشییعش قدم ڪہ بر میداشتم ،

و حالا ڪہ رو تخت بیمارستان،

رقیہ شو واسہ اولین بار دادن دستم،

همون جملہ رو زیر لب تڪرار میڪنم...

همسر شهید،میثم نجفی

شادی روحشون صلواتـــ

Clad_girls

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.