مشاعره دو شاعر زن و مرد که زن و شوهرند

مشاعره دو شاعر زن و مرد که زن و شوهرند

شعر زن

به نام خدایی که زن آفرید/حکیمانه امثال من آفرید

خدایی که اول تو را از لجن / و بعداً مرا از لجت با شعف آفرید

برای من انواع گیسو و موی/ برای تو قدری چمن آفرید

مرا شکل طاووس کرد و تورا / شبیه بز و کرگدن آفرید

به نام خدایی که اعجاز کرد / مرا مثل آهو ختن آفرید

تو را روز اول به همراه من / رها در بهشت عدن آفرید

ولی بعداً آمد و از روی لطف / مرا بی کس و بی وطن آفرید

خدایی که زیر سبیل شما / بلندگو به جای دهن آفرید

وزیر و وکیل و رئیس ات نمود / مرا خانه داری خفن آفرید

برای تو یک عالمه کِیْسِ خوب / شراره، پری، نسترن آفرید

برای من اما فقط یک نفر / "براد پیت من" را" حَسَنْ"آفرید !

برایم لباس عروسی کشید / و عمری مرا در کفن آفرید

به نام خدایی که سهم تو را / مساوی تر از سهم من آفرید.

پاسخ شوهر

به ‌نام خداوند مردآفرین / که بر حسن صنعش هزار آفرین

خدایی که از گِل مرا خلق کرد / چنین عاقل و بالغ و نازنین

خدایی که مردی چو من آفرید/ و شد نام و یاحسن‌الخالقین

پس از آفرینش به من هدیه داد / مکانی درون بهشت برین

خدایی که از بس مرا خوب ساخت/ ندارم نیازی به لاک، همچنین

رژ و ریمل و خط چشم و کرم / تو زیبایی‌ام را طبیعی ببین

دماغ و فک و گونه‌ام کار اوست / نه کار پزشک و پروتز، همین !

نداده مرا عشوه و مکر و ناز / نداده دم مشک من اشک و فین!

مرا ساده و بی‌ریا آفرید / جدا از حسادت و بی‌خشم و کین

زنی از همین سادگی سود برد / به من گفت از آن سیب قرمز بچین

من ساده چیدم از آن تک‌ درخت/و دادم به او سیب چون انگبین

چو وارد نبودم به دوز و کلک/من افتادم از آسمان بر زمین

و البته در این مرا پند بود/که ای مرد پاکیزه و مه‌جبین

تو حرف زنان را از آن گوش گیر/و بیرون بده حرفشان را از این

که زن از همان بدو پیدایش‌ات/نشسته مداوم تو را در کمین