چشمی که دائم عیب های دیگران را ببیند،

چشمی که دائم عیب های دیگران را ببیند،

آنها را به ذهن منتقل می کند

و ذهنی که دائما با عیب های دیگران درگیر است،

آرامش نداشته و درونش متلاطم و آشفته است.

در عوض چشمی که یاد گرفته است

همیشه زیبایی ها را ببیند، اول از همه

خودش آرامش پیدا می کند،

چون چشم زیبابین دیگر عیب ها را نمی بیند

و دنیای درونش دنیای زیبایی ها ست .