در یک موزه معروف که با سنگ های مرمر کف پوش شده بود، مجسمه ی بسیار زیبای مرمرینی به نمایشی گذاشته بودند.

در یک موزه معروف که با سنگ های مرمر کف پوش شده بود، مجسمه ی بسیار زیبای مرمرینی به نمایشی گذاشته بودند.

مردم از راه های دور و نزدیک برای دیدن آن مجسمه به آنجا می رفتند.

کسی نبود که آن مجسمه ی زیبا را ببیند و لب به تحسین باز نکند.

شبی سنگ مرمرینی که کف پوش سالن بود با مجسمه شروع به حرف زدن کرد.

((این منصفانه نیست، چرا همه پا روی من می گذارند تا تو را تحسین کنند؟

مگر یادت نیست؟ ما هر دو در یک معدن بودیم.

این عادلانه نیست. من خیلی شاکی ام!))

مجسمه لبخند زد و آرام گفت:

((یادت هست روزی که مجسمه ساز خواست رویت کار کند ، چقدر سرسختی و مقاومت کردی؟))

سنگ پاسخ داد:

((آره! آخه ابزارش به من آسیب می رساند.

گمان کردم میخواد منو آزار بده.

من تحمل این همه درد و رنج رو نداشتم.))

و مجسمه با همان آرامش و لبخند ملیح ادامه داد:

((ولی من فکر کردم که به طور حتم می خواهد از من چیزی بی نظیر بسازد.

قطعا قرار است به یک شاهکار تبدیل شوم.

به طور یقین در پی این رنج ، گنجی نهفته است.

پس به او گفتم هر چه میخواهی ضربه بزن ، بتراش و صیقل بده!

لذا درد کارهایش و لطمه هایی را که ابزارش به من می زدند را به جان خریدم و هرچه بیشتر می شدند، بیشتر تاب می آوردم تا زیباتر شوم.

امروز نمیتوانی دیگران را سرزنش کنی که چرا روی تو پا می گذارند و بی توجه عبور می کنند.))

تحمل سختی ها و مشکلات است که از شما انسان دیگری می سازد . هر بار که از پس یکی از مشکلات یا چالش های روزانه زندگی برمی آیید ، شخصیت شما رشد می کند.

واحد مشاوره تحصیلی دبیرستان دکتر جواد حدادناحیه پنج آموزش وپرورش مشهدمقدس