خوشا به سعادت بچه های این دوره و زمونه...

خوشا به سعادت بچه های این دوره و زمونه...

والا ما بچه که بودیم شیش متر چلوار دورِ تنمون قنداق میکردند میشدیم عین مومیایی! ننه مون مارو میذاشت رو پاهاش و عینهو منار جنبون تکنمون میداد تا خوابمون ببره، اولش برامون ملائم لالایی میخواند اما کم کم با نخوابیدن ما لالایی شدت می گرفت و تبدیل به لا الا هه الل لاه می شد، اگه بازم سرتق بازی می کردیم و نمی خوابیدیم چارتا کُلُفت بارمون میکرد که چته بچه کپه ات رو بزار دیگه، پام له شد!!، و حرکت پاهاش آنقدر شدت می گرفت که گاهی پرت میشدیم رو زمین،

اونوقت بود که دوباره مارو یه ور میخوابوند رو پاهاش و این بار از دستش هم کمک میگرفت و شرق شرق به پشتمون میزد همچین که رب و رُبمون در می اومد و از شدت کوفتگى و خستگى بیهوش میشدیم، میگفتن: ببین چه راحت خوابیده!!

tarikhmashhad