خودکشی روحی چند میلیون دانش‌آموز در سکوت!

خودکشی روحی چند میلیون دانش‌آموز در سکوت!

خبر کوتاه و دردناک است؛ "دانش‌آموز ۱۱ ساله دیری بخاطر گوشی خودکشی کرد". خبر به‌تندی درون و برون مرز‌ها دست‌به‌دست می‌شود. یکی از خبرگزاری‌ها با مادر دانش‌آموز جان باخته گفتگو می‌کند و مادر با صدای گرفته و غم‌زده می‌گوید: "محمد دانش آموز کلاس پنجم بود. او بچه درسخوان و دانش آموز زرنگی بود. دلش می‌خواست گوشی هوشمند داشته باشد و بتواند برای معلمش عکس و فیلم‌هایی را که خواسته می‌شد بفرستد. اما ما در خانه‌مان فقط یک گوشی خراب داشتیم که نه فیلمبرداری می‌کرد و نه می‌شد با آن صدا فرستاد. همین باعث غم و غصه پسرم شده بود. " گرچه آموزش و پرورش نیز شتابان موضوعِ خودکشی این دانش‌آموز و سخنان این مادر رد کرد، اما این رویه کلی در این موارد و بسیجِ دست‌اندرکارن آموزشی شهر، استان و کشور برای بی‌رمق کردن چنین خبرهایی، نتوانست از سنگینی آن بکاهد.

آموزگاران و خانواده‌هایی که فرزند دانش‌آموز دارند نیک می‌دانند که آموزشِ مجازی، آن هم با زیر‌ساخت‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری کشور، یکی از دشواری‌های آزار دهنده در این روزهاست. نگارنده هم فرزندش دانش‌آموز هست و خودش آموزگار! تازه این گرفتاری فردیِ و خانوادگی، برای منِ پدر و آموزگارِ پایتخت‌نشین است؛ وای به روزگارِ خانواده‌های پر جمعیت، حاشیه‌نشین، تهیدست و دانش‌آموزان و آموزگاران در مناطقِ جغرافیایی نابرخوردار؛ که یا ابزار‌های ضروری برای آموزش مجازی را ندارند و یا زیرساخت‌های لازم برای اینترنت را و یا هر دو را! در این که آموزش‌های مجازی و از راه دور سطحِ تنش و فشار‌های روحی-روانی را در خانواده‌ها افزایش داده است، گمانی نیست؛ در این که پدر و مادر‌ها در این زمینه زیرِ فشارند، گمانی نیست؛ در این که با همه فشارها، آموزش از راه دور کارآمدی بهینه را ندارد این خود استرس‌زاست، گمانی نیست؛ در این که آموزگاران بخاطر تجربه تازه در این گونه آموزش دچار فشار‌های روحی و جسمی هستند، گمانی نیست؛ با این همه به نظر می‌رسد که شتابِ آموزش و پرورش برای بی‌پایه نشان دادنِ سخنان مادرِ محمد و حتی فشار به خانواده برای پس‌گرفتن حرف‌های‌شان، آب در هاون کوفتن است و آبرو به باد دادن!

محمدرضا نیک‌نژاد